Blijf scherp, blijf ontwikkelen.

Toen mijn vader midden jaren negentig zijn aannemersbedrijf beëindigde, was dat op de eerste plaats omdat hij graag in goede gezondheid met vroegpensioen wilde gaan.

Maar op de tweede plaats: een reden die van wezenlijke impact was op zijn werkgeluk, de computer deed zijn intrede. En daar werd mijn vader niet blij van. Gelukkig viel dit samen met een natuurlijk moment om de zaak te verkopen. En zo werd er nooit meer gepraat over de computer die er niet gekomen zou zijn.

Nu, ruim 35 jaar later, lees ik in het Algemeen Dagblad: “Oplichters zien kans schoon met ChatGPT”. 

Criminelen maken gebruik van ChatGPT om frauduleuze mails te schrijven die niet van echt te onderscheiden zijn. Experts vrezen een vloedgolf aan phishingmails en stellen dat vooral kleine bedrijven en ouderen zonder digitale kennis risico lopen. Risico’s zijn groot doordat sommige doelgroepen nu al moeite hebben om phishing te herkennen, de overheid géén uniforme werkwijze heeft en criminelen meer mogelijkheden hebben dan ooit. De opmars van kwaadaardige Artificiële intelligentie vergroot de risico’s nog eens.

Er is een wetsvoorstel goedgekeurd in het Europees Parlement waarin het ontwerpen van AI wordt gereguleerd. Maar geloof me, dit gaat niet werken. De wet is al achterhaald en updates houden dit niet bij. Want AI is een technologie die niet twee of drie keer sneller en slimmer wordt per jaar, maar een miljoen keer! Waar ligt dan nog een kans of een oplossing? 

De overheid kan hier wat betekenen. Door voorlichting, hulp en aandacht. Zoals nu ook op beperkte schaal gebeurt in de bibliotheken waar ouderen digivaardig worden gemaakt. Dit is een mooi initiatief. Maar het moet verder gaan dan dat. We kunnen zelf ook iets doen! Elk mens moet de mogelijkheden krijgen om deel te blijven uitmaken van de maatschappij. Laten we zorgen voor een plek waar burgers even op ‘digitaal verhaal’ kunnen komen. Met mensen ter plekke die in ‘’gewone mensen taal’’ kunnen uitleggen welke digitale ontwikkelingen boven de markt hangen. Een markt waar we allemaal samenkomen. Maak mensen weer deelgenoot van de digitale wereld. Verbind mensen! 

Vroeger kon mijn vader nog kiezen om digitalisering aan zich voorbij te laten gaan. Die tijden zijn voorbij. Laten we iets doen, zodat iedereen weer van alle markten thuis kan zijn. Samenkomen en verbonden blijven juist nu in een tijdperk van digitale revolutie met risico’s van afhaken, uitsluiting en isolement. Laten we samen kijken hoe we daar werk van kunnen maken!

Graflinten voor mijn zusje …..op 14 juli is het 10 jaar geleden…..

In 2012 kreeg ik het slechtste bericht van mijn leven. Mijn lieve zusje… de kanker was uitgezaaid. Ze zou de wedstrijd deze keer niet meer winnen. Onze levens lagen in duigen. Monique, mijn allerliefste zusje, moeder van 3 kinderen, tandarts en praktijkeigenaar. Onze levens waren verweven met elkaar. Hoe moesten we verder? We wilden nog zoveel mogelijk tijd samen doorbrengen. Maar er moest ook nog heel veel geregeld worden. Monique vroeg mij om in haar praktijk te komen werken. Gewoon, personeelszaken, iets dat ik elders in de gezondheidszorg ook al deed. Ik zei ja en gaf mijn baan op. Er was werk te doen. Maar er was meer dan werk: Mijn ouders, mijn kinderen, mijn vrienden. Iedereen was betrokken, er werd lief en leed gedeeld. Het was een intense periode met diep verdriet maar ook met hele mooie herinneringen. Lachen, huilen, gekke dingen, hoopvolle uitslagen, verdrietige ontwikkelingen, alles werd gedeeld. En door de krapte in tijd en ruimte deelden we veel in de ether, vooral mail was een fijn medium om snel iedereen een update te geven.

En op een avond na een lange dag ziekenhuis Maastricht tikte ik een mail: Vandaag ben ik met Monique naar het AZM geweest voor een volgende chemo. We hadden in de auto grappen gemaakt. Ze stak de draak met haar pruik die, onder de stoel geschoven en opgepropt, eruitzag als een hamster in een kooi. Toen we het zebrapad overstaken moest ineens “die hamster” weer op haar hoofd. Gierend van het lachend en ondertussen huilend van verdriet gingen we naar de chemo. Een bakje blauwe bessen mee omdat dit de kanker nog zou kunnen remmen. Maar haar prognose is slecht. We weten het…we maken ervan wat nog kan….Morgen ben ik weer op de praktijk. Nu even proberen te slapen.

Terwijl ik de laatste woorden tikte viel mijn oog op een advertentie rechts in beeld. Graflinten en grafwerk. Mijn hart stond stil. Wat een toeval. Ik tik een verhaal en ineens komt zo’n reclame vanuit Google. Ik sliep slecht die nacht. Om allerlei redenen….

Monique overleed op 14 juli 2013. Het vreselijkste, maar ook het mooiste afscheid. Ik ging weg in de praktijk. Ik liep met mijn ziel onder de arm. En begon mijn eigen bedrijf. En niet alleen door het grote verdriet